معنی از اسماء حسنی

اسماء حسنی. [اَ ءِ ح ُ نا] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) رجوع باسماءالحسنی شود.

اسماء. [اَ] (اِخ) بنت شَکَل. صحابیه است.

اسماء. [اَ] (اِخ) بنت مخربه. صحابیه است.

اسماء. [اَ] (اِخ) ابن ربان (؟) صحابی است. (از قاموس الاعلام ترکی).

اسماء. [اَ] (اِخ) از عرایس عربست:
آذنتنا ببینها اسماء
رب ثاو یمل منه الثواء.
(از معلّقه ٔ حارث بن حِلِّزه).
(عقدالفرید چ محمد سعید العریان ج 6 ص 120).
و رجوع به فهرست الموشح شود.

اسماء. [اَ] (اِخ) ذات النطاقین. رجوع باسماء بنت ابی بکر و ذات النطاقین شود.

اسماء. [اَ] (اِخ) بنت خمارویه. رجوع به قطرالندی و اعلام زرکلی ج 1 ص 102 شود.

اسماء. [اَ] (اِخ) نام زوجه ٔ ابومسلم خراسانی. (احوال و اشعار رودکی تألیف نفیسی ج 1 ص 287).

حسنی. [ح َ س َ نی ی] (ص نسبی) منسوب به حضرت ابومحمد امام حسن بن علی بن ابیطالب. سید حسنی مقابل سید حسینی. ج، سادات حسنی. || منسوب به حسن بصری. || منسوب به حسنه شرحبیل. || منسوب به قریه ای از بیضای فارس. (سمعانی).

حسنی. [ح ُ] (اِخ) قریه ای نزدیک علوی میان راه سلطان آباد اراک و اصفهان. و گاه این دو را با هم «عَلوی حسنی » گویند. مابین حسین آباد و ده حق.

حفیظ، مهیمن

خبیر

مهیمن

تواب

احد، فاطر، قهّار

238